بغل کن بالشـــت را بعد از این او برنمیــــــــگردد
بهار ِ مملو از گلهــــای ِ شب بو برنمیــــــــــگردد
خودت دستی بکش روی ِ سرت خود را نوازش کن
سرانگشتی که میزد شـــانه بر مو برنمیـــــگردد
دلت پر میـــکشد میدانم اما چاره تنهـــایی ست
به این دریـــــاچه دیگر تا ابد قو برنمیـــــــــــگردد
ببندی یا نبنــــدی سبزه هــــا را بعد از این روبان
نگـــاه ِ گوشه ی ِ قابش به این سو برنمیــــگردد
هوا غمگین، نفس خســــته، در و دیوار لب بسته
سکوت ِ خانه سنگین و هیــــاهو برنمیــــــــگردد
گذشت آن خاطرات و آن حیــــاط و شمعدانی ها
هوای ِ عصر و تخت و چــــای ِ لیمو برنمیـــــگردد
همیشه آخر ِ این فیلـم، جای یک نفر خالی ست
به صحنه قیصری با زخــــم ِ چاقو برنمیـــــــگردد
نوشتی تا "خداحـافظ" به روی ِ شیشه های ِ مه
خدا هم گـــریه کرد از جمله ی ِ "او برنمیـــگردد"
*شهراد میدری*
بیست و هشتم/ اردی بهشت/ نود و چهار آفتابی