آن روزها...
آن روزهـــــا هر ســایه رنگــش ارغـــوانی بود
در گــــاری ِ هر دوره گردی مهـــــــــربانی بود
پشت ِ تمــــــام ِ بامـــــــها باران که نخ میداد
هر بـــادبـــادک بـــــاله اش رنگین کمانی بود
در شُرشُر ِ فــــــــوّاره اش پروانه میرقصیـــــد
آن حوض ِ کاشی که به دورش شمعدانی بود
شبهای ِ برفی دور ِ کرسی، قصـــه و چــایی
مادربــــزرگ و عینــــکی ته استـــــــکانی بود
در روزهـــــای ِ آخـــــر ِ اسفنــــــد، پشت ِ ابر
خورشیــــــــد هم آماده ی ِ خـــانه تکانی بود
با پول ِ آن ژاکت برای ِ عیــــــــدمان می بافت
مـــــادر که سهمش یک النـــگو از جوانی بود
بابا که نان میداد و مشــق ِ شب ورق میخورد
هر پینــــه ی ِ دستش سوال ِ امتحــــانی بود
همبـــــازیان ِ پابرهــــنه: پرهیــــاهو، شــــاد
هر کــــــوچه ی ِ خاکی هوایش آسـمانی بود
دعوایمان میشد به شوخی قهــــــر میکردیم
یک توپ کـــارش آن وســـط پادرمیــــانی بود
قلّک شـ کـ ســ تـ ن را بلد بودیـــم و دل را نه
گاهی تمـــــام ِ دلخوشی یک ده قــرانی بود
تا چشم را بستیم خوشـــبختی از اینجا رفت
این گم شدن چون برق و بادی ناگهـــانی بود
ای کـــــاش کفش ِ کوچک ِ ما باز برمیـگشت
ای کـــاش میشد کــــودکی ها جاودانی بود
*شهراد میدری*
