ﺷﻮﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺕ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻨﮓ...
ﺁﻣﺪﯼ ﺩﺭ ﺧواب ﻣﻦ ﺩﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ؟
ﺍﯼ ﻋﺠﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻓ ﻬﺎ ﻫﻢ، ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ !
ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺰﯾﺰ !
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﺘﺮﺍﺷﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮﯼ
ﺑﺎ ﺷﻼﻝ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺩﻟﺒﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﻮﺑﺮ، ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺣﺮﯾﺮ
ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﺗﻦ / ﺑﻮﺭ ﺗﻮ
ﻣﯿﺰﺩ ﺍﺑﺮﻭﯾﺖ ﮐﻤﺎﻥ / ﭼﻪ، ﻣﻮﯼ ﺗﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﮔﻠﻨﺮﺍﻗﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻣﯿﺨواند ﻫﯽ " ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺱ"
ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺷﻮﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺕ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻨﮓ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﺗﯿﺸﻪ، ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺕ
ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ ﺧﻮﺵ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﯼ ﻋﺠﺐ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻥ !
ﺑﻌﺪ ﻋﻤﺮﯼ ﯾﺎﺩﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ ﻭ ﮔﻔﺘﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺳﻼﻡ
ﻟﺐ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺧﺎﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻐﻀﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ
ﻧﻪ ! ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯼ ﺁﻩ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﺒﺨﺶ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﻢ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﻣﺴﺖ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﻮﯼ ﺗﻨﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﯼ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﻋﻄﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺻﺒﺢ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﺑﻢ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯽ ﮔﻼﯾﻪ ﻟﺐ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻦ.. ﺳﮑﻮﺕ
ﺩﻟﺨﻮﺵ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯽ
" ﺷﻬﺮﺍﺩ ﻣﯿﺪﺭﯼ"
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد