به زمین خوردم و افتادم... برخیز و بیا!
من کی ام؟ رهگذر کوچه ی تنهایی ها
روح تنهایی و مجموعه ی شیدایی ها
وسعت مشرق خورشیدیِ روی تو کجاست؟
که به تنگ آمدم از این همه یلدایی ها
مثل یک کوه شکستیم و نشستیم، ولی
باز با ماست همان صبر و شکیبایی ها
آسمان هم نظرش این است: آبی تر نیست
عشق، از چشم تو، با آن همه زیبایی ها
غرض از عمر بود دیدن رویت، ورنه
من و یک عمر ندامت، من و رسوایی ها
به زمین خوردم و افتادم... برخیز و بیا!
گاه گاهی به تماشای تماشایی ها
گر چه افتادم، در کسوت درویشی ها
گر چه تن دادم، با خلوت بودایی ها ؛
باز خشنودم ـ باور کن ـ خشنودم باز
به همین کنج غم و گوشه ی تنهایی ها
به هوای تو مرا شور غزل در سر باد!
که تویی مقصد من از سخن آرایی ها
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد