به قلم سروش صحت : با پسری جوان و پیرمردی که با گوشی موبایلش ور می رفت عقب تاکسی نشسته بودیم. پسر جوان از پیرمرد پرسید؛«می خواهید پیامک بفرستید؟»
پیرمرد گفت؛«پیامک چیه؟» پسر گفت؛«اس ام اس» پیرمرد گفت؛«بله.»
پسر گفت؛«کمک می خواهید؟» پیرمرد گفت؛«چه کمکی؟» پسر گفت؛«منظورم اینه که بلدید اس ام اس بفرستید؟» پیرمرد گفت؛«اس ام اس فرستادن که کاری نداره.» پسر پرسید؛«با کی اس ام اس بازی می کنید؟»
پیرمرد لبخندی زد و گفت؛«نمی تونم بگم.» جوان گفت؛«نه، جدی…»
پیرمرد گفت؛«با دوستم.» جوان پرسید؛«لاو ترکوندین؟» پیرمرد گفت؛«تو سن و سال ما دیگه نمی ترکه.» جوان پرسید؛«واقعاً؟» پیرمرد گفت؛«چه می دانم، شاید هم بترکه.» هنوز لحظه یی نگذشته بود که جواب اس ام اس رسید. جوان گفت؛«ماشاالله دستشون هم تنده.» پیرمرد گفت؛«اول ها تند نبود ولی تازگی ها خوب شده.» بعد اس ام اس را خواند و پرسید؛«always یعنی بیشتر وقت ها؟»
جوان گفت؛«یعنی همیشه، For ever.» پیرمرد لبخند زد و مشغول جواب دادن شد.
جوان پرسید؛«چند سالشونه؟» پیرمرد گفت؛«sixty two» جوان گفت؛«very good به خدا very good.»
حقیقت ندارد اگر بگویم صبح نمی شود، صورت تب دار مهتاب، وقتی تو نیستی. اما این را باور کن که وقتی تو هستی، نقطه کوچک رو به افق امید من، به سیاهی نا امیدی شب نمی رسد.
It's not true if I say moonlight won't die with its red face when you're not here. But believe it when you're here, the little tiny hole of hope to horizon won't catch the dark disappointment of night.